Hreinskilinn og beinskeittur póstur VARÚÐ

Lífið hefur svo sannarlega tekið stórann snúning síðan ég skrifaði hér síðast. Það var þá um læknaþjónustu Íslands og skoðun mín á henni, ég stend enn á þeirri skoðun guði sé lof. En það hefur samt sem áður margt breyst síðan síðast.

Eins og flestir vita fékk ég loksins að skarta kollinum fræga og er orðin stúdent, og bráðum nýnemi í Háskóla Íslands!! Trúiði þessu?? Þegar eg hóf þetta blogg var ég bara heimavinnandi móðir með alltof mikinn frítíma, enga vini, ekkert sjálfstraust og ekkert líf utan heimilisins. Nú snýst allt um það að vakna snemma og gera eitthvað í staðinn fyrir að hanga heima og bíða eftir að leikskólinn er búinn. Nema auðvitað þá er ég í sumarfríi og fékk enga vinnu, svo mér finnst ég vera komin á byrjunarreit. Ég er föst heima, nenni ekki út, nenni ekki að klæða mig, er með verki allstaðar í krók og kimum líkamans og sef illa!! Ég á fullt af yndislegum og frábærum vinum en ég kem mér ekki í það að hitta neitt af þeim, það er einhver hræðsla við það sem ég skil ekki einu sinni sjálf. Kvíði kanski? veit það ekki! En ég hitti þessa vini mína á hverjum einasta degi í skólanum í haust og ég virðist ekki geta hringt og bara spurt um hitting. Það er ekki bara það heldur finnst mér það eitt að fara i búðina, til læknis og þh. Þetta gerðist allt eftir stórt rifrildi í fjölskyldunni minni, ætla ekki að grafa neitt dýpra í það nema hvað að ég hef verið gjörsamlega lokuð á allt sólarljós og gleði í smá tíma núna.

Lífið er ekki alltaf dans á rósum þó fólk taki ekki eftir nema skelinni. Skelin er oftar en ekki þver öfugt við líðan einstaklingsins og er það einmitt það sem ég er að ganga í gegnum núna. Já ég tala opinskátt um andleg veikindi! Handtakið mig þá og kallið þetta aumingjaskap og leti, sama er mér. En þetta hjálpar mér! Þar sem ég hef ekki styrkinn í að leita mér fagaðila til að ræða þessi mál getur frásögn mín hinsvegar hjálpað öðrum. Þið eruð ekki ein. Þegar önn klárast í skólanum og það er búið að vera brjálað að gera í félagslífinu og skólalífinu þá kemur smá lognmolla sem getur sent heilbrigðasta fólkið á Geðdeild Landspítalans. Þetta er þekkt dæmi að fólk loki sig inni og haldi sig frá almenningi og öllu ljósi. Eða svo hef ég heyrt að minnsta kosti!

Samt sem áður koma mín vandamál ekki aðeins vegna þess að það er enginn skóli og vinir, heldur hef ég undir liggjandi andlegveikindi sem er mjög auðvelt að blása niður með minnsta vindstigi.

Útskriftin mín! Hún var eitthvað sem mig dreymdi um! Ég  var virkilega spennt frá fyrsta degi í Janúar(en það var einmitt þá sem ég fattaði að ég væri að fara að klára fyrir alvöru) byrjaði ég að telja niður. Ég horfði á dagateljarann telja niður hægt og rólega og á verstu tímum leit ég á þetta og reyndi að halda fast í til að falla ekki í gryfju ótrúarinnar. Ég trúði á sjálfa mig hverja mínútu af hverri klukkustund. Þegar nær dró bættist við það að fara að plana einhverja veislu, að sjálfsögðu vildi ég fá mína nánustu ættingja og vini til að fagna með mér þessum langþráða draumi mínum! Loksins loksins. Þegar prófin byrjuðu byrjaði mér hinsvegar að líða illa í maganum, ég spúði úr báðum endum á einkaklósettinu mínu á milli anna og gat ekkert borðað né varla drukkið. Þarna hélt ég að um stress yfir prófunum væri að ræða.
3 dögum fyrir útskrift var ég löngu búin í prófum og magavandamálið versnað ég missti 6 kg og gat ekkert gert nema bara ælt og grátið þess á milli. Ég trúði ekki að ég væri að fara að missa af minni eigin útskrift vegna þess að ég gæti ekki haldið í mér ælunni eða skítnum (afsakið orðbragðið), 4

En þarna voru góð ráð dýr og ég drattaðist á slysó til þess að botna í þessu fyrir fullt og allt. Ég hugsaði allan tíman að þetta væri pott þétt eitthvað sálrænt, stress útaf peningaeyðslunni sem fór í þessa veislu bæði fyrir mig og foreldra mína! Magasár! fyrsta sem ég hugsaði og það eina sem kom til greina þegar google var spurt. Og auðvitað krabbamein en ég reyndi nú að vera ekki að standa inni hjá lækni og segja eitthvað svoleiðis nema það læi grunur á því.

Ég var lögð inn annars vegar með næringu í æð og fékk lyf til að taka ógleðina í burtu. Þetta hófst á endanum en eftir aðeins 4 klukkustundir var búið að leggja mig inn, taka þvagsýni, blóðsýni, gefa mér vökva og lyf og skrá mig út. Það kom ekkert í ljós en þeim fannst gott að ég kom. Ég þurfti svo að senda saursýni á rannsóknardeild landspítalans sem ég bíð enn spennt eftir.

En á deginum varð allt hljótt! Engir verkir, ógleði eða lystaleysi. Ég gat labbað án þess að fá krampa í neðra kviðarholið og ég var ekki eins og draugur í framan. Var þetta þá stress fyrir veislunni allann þennan tíma? Vá hvað líkaminn er viðkvæmur við litlu áreiti!

Athöfnin var yndisleg og ég grét og hló. Ég fékk að setja upp kollinn fyrir framan ríflega 300 manns og var ótrúlega stolt af mér og mínu fólki! LOKSINS!
En svo byrjaði veislan. Hún var virkilega skemmtileg og ég labbaði á milli allra minna nánustu og talaði stutt og laggot við hvern og einn gest, það urðu örfáir árekstrar en aðeins litlir sem hægt var að ganga frá á staðnum með bros á vör. Þetta var yndislegur tími! En ef ég yrði spurð í dag hefði ég vilja sleppa þessari veislu og fara bara út að borða með þeim al nánustu. Það gekk eitthvað á sem að ég átti ekki að hafa séð, sú manneskja sem segist hafa verið vitni er föst á þessu og gefur sig ekki. Þeir sem talað er um neita þessum ásökunum en þessi eina manneskja gefst ekki upp og er farin að tala við hálfann hnöttinn um atburði kvöldsins.

Núna næstum því tveim vikum eftir veisluna er enn eftirsjá! Ég ætla ekki að nefna nein nöfn eða titla þeirra einstaklinga sem standa í þessum leiðindum en engu að síður er ég stjarna þess því þetta voru mínir gestir. Þessi eini einstaklingur er nú búin að koma mér í mikin kvíða og stress útaf þessu því það er honum/henni ekkert heilagt varðandi samskipti við annað fólk svo ég ákvað bara að blogga um þetta en undir rós hinsvegar svo ég leggist ekki á sama stall og hún.

Nú er magavandamálið komið aftur útaf þessu og hef ég ekki bara einu sinni heldur tvisvar íhugað að láta leggja mig inn á geðdeild. Ég er ráðalaus! Ég kem að uppsteyptum veggjum hvert sem ég ætla mér til að bæta ástandið en það gerist ekkert. Ég átti að vita betur! Mig grunaði alveg að þetta myndi enda svona, ég bara reyndi að hafa trú þessum einstaklingi til þess að kunna sig í samskiptum þegar að við kemur málum sem þessum sérstaklega þar sem að þetta eru allt fullorðnir einstaklingar sem við á í þessu samhengi!

Þetta er algjört bull en ég læt þetta samt standa hérna, þetta er ein af fáum leiðum mínum til þess að fá útrás á reiði minni. Svo ef þetta fór fyrir brjóstið á einhverjum bara rennið þessu framhjá ykkur og haldið áfram með ykkar líf. Það syrgja allir á mismunandi hátt! Og hér er ég að syrgja heilbrigðann maga og samband sem ég held að verði aldrei aftur eins eðlilegt og það gat orðið.

Yfir og ÚT!

Annar einn fiskurinn á færibandi læknisins.

Ég er sprungin, ég get ekki setið á mér lengur. Hvar fá sumir heimilislæknar sína menntun í dag? , þeir eru ekki allir svo slæmir en þeir eru of margir miða við hversu margar hryllingssögurnar hafa verið. Ég ætla ekki að tala fyrir aðra svo ég ætla ekki að fara að rýna í persónulegar reynslusögur frá öðrum en sjálfri mér. Þetta byrjaði allt á fimmtudaginn í síðustu viku þar sem ég var búin að liggja í flensu í viku. Ég var komin með hósta sem kæfði mig næstum því og verk í brjóst sem leiddi upp í öxl. Ég að sjálfsögðu panta mér tíma hjá heimilislækni á heilsugæslunni minni og ég fæ svo kallaðann ,,neyðartíma" sem er geymdur fyrir fólk sem þarf á læknisaðstoð strax. Þegar ég kem inn tekur hann á móti mér með spurnarlegu augnarráði (við höfðum sem sagt áður hisst og þá var hann ekki sá vingjarnlegasti). 

Þessi eldri maður sest niður og spyr hvað sé að mér, ég segi bara eins og er að ég væri líklega bara með þessa bölvuðu flensu en ég væri samt sem áður komin með verk upp í öxl af hósta og verk fyrir eyrun og ekkert að skána svo ég vildi ganga í skugga um að það væri örugglega ekki eitthvað annað en veirusýking eða Inflúensa sem væri að plaga mig. Hann brosir bara góðfúslega sem ég skil ekki enn hvað þýddi því í framhaldi þess tekur hann í hausinn á mér og kíkir í eyrun á mér. Hann spyr mig þá með kímni og hroka

 "Hefurðu ekkert reynt að blása í eyrun?" ( Halda fyrir nefið og blása) 

ég sagði "nei ég hef ekki þorað því, mér er bara svo illt í eyrunum að ég legg ekki í að skaða kanski eitthvað þarna" 

Hann hlær bara og segir mér að blása í eyrun og ég geri það sem maðurinn með háskólagráðu í læknisfræði segir og fæ þennan svakalega verk og hann spyr með sama hroka og kímni 

"Og hvað? Líður þér ekki betur?" 

Ég sagði að sjálfsögðu nei því þetta bætti enn meiri óþægindum í eyrun á mér ofaná þau sem nú þegar höfðu verið en hann mátti þó eiga það að það losaði aðeins um þrýstinginn enn verkirnir versnuðu til muna. Svar hans við því var þá að ég ætti að gera þetta reglulega og þá ætti allt að vera í lagi með mig.

 "En hvað með verkinn sem ég er með í öxlinni? Tengist það ekkert þessari flensu þá?" segi ég.

Hann svarar "Neih,(fussar) það er ekkert merkilegt held ég. (þrýstir þéttingsfast á öxlina svo ég orga af sársauka) Jaaá þú ert bólgin þarna, ertu með liðagigt?" 

ég svaraði "Veit það ekki, en ég er með Vefjagigt." 

Hann "(fussar eins og gömlum karli er lagið) Vefjagigt?? fhhuu fhuu, nei þetta er ekki vefjagigt. Farðu bara heim og taktu íbúfen, blástu reglulega í eyrun og vertu bara þolinmóð það er besta meðalið." 

Já, hann sagði mér að vera ÞOLINMÓÐ!! MIG? Ég er sko heldur betur þolinmóð þegar við kemur heilsunni minni. Ég er með flensueinkenni 299 daga ársins útaf gigtinni svo þegar leggst á mig flensa í HEILA VIKU þá er þolinmæði það seinasta sem ég hugsa um. En fyrir þetta borgaði ér 3100 krónur! 

Daginn eftir var ég virkilega slöpp og lá upp í rúmi að reyna að sofa úr mér verkina en það gekk ekkert. Eyrun versnuðu bara og ég hélt áfram að blása í eyrun en ekkert gekk svo ég hætti því seinni part dagsins því mér fannst það gera hlutina illt verra. Á laugardagsmorgni fór ég á Læknavaktina því ég þoldi ekki meira, ég var orðin svo kvalin að Vefjagigtin hafði ekki roð í það.

Þar geng ég inn og læknir á stöðinni spyr mig hvað sé að eins og vaninn er og ég segi lækninum að ég sé með verk fyrir eyrunum og ég sé búin að vera veik í 9 daga og þetta sé ekkert að skána. Hún tekur upp eyrnagæjann sinn, lítur inn í vinstra eyrað og ég held það hafi tekið svona 0.6 sek fyrir hana að hætta að skoða, leit á mig og sagði köld í bragði ´

"já, þetta er eyrnabólga. Bara taka íbúfen og paratabs, það er ekkert annað sem við gerum í þessu þegar fullorðið fólk fær eyrnabólgu" 

Ég sem var lítil í mér og orku lítil segi ekkert og hún bara vísar mér á dyr á innan við 2 mínútum þó svo að ég viti að það sé reiknað með 10-15 mín per.sjúkling á svona bráðavakt. Já og fyrir þessar ca 2 mínútur borgaði ég enn einar 3100 krónurnar þar sem verk var aðeins hálfklárað. Hún kíkti ekki í hitt eyrað, hlustaði mig ekki og kíkti ekki í hálsinn. (ég hef mikla reynslu á læknum vegna gigtar svo ég veit þessa rútínu sem læknar fylgja alltaf)

Engu að síður þá er ég varla lögst aftur upp í rúm með íbúfen rennandi í æðunum mínum þegar það byrjar eitthvað að leka úr eyranu á mér, ég þurka það með eyrnapinna og eyrnapinninn verður rauður. Ég hugsa með mér að þetta geti ekki verið, hún sagði að þetta væri bara væg og lítil bólga svo ég prufaði aftur og þá var það sama sagan, svo áður en ég sleppi seinni eyrnapinnanum heyri ég bara gutl hljóð og finn fyrir örlitlum létti í eyranu og það fossar út. Ég prufa þá að blása og þá blístrar í eyranu sem er yfirleitt merki um sprungna hljóðhimnu. Ég hringdi þá í Læknavaktina. 

Hjúkrunarfræðingur: "Læknavaktin góðann daginn"

Ég: "Já góðann daginn, ég var að koma frá ykkur áðan og mér var sagt af lækni að ég væri með smá eyrnabólgu og ætti bara að taka íbúfen enn ég var hinsvegar að lenda í því óhappi að það byrjaði að leka úr eyranu mínu."

Hjúkrunarfræðingur: "Nú?, var hljóðhimnan þá útblásin? því þetta gæti verið merki um að hún hafi rofnað, þá þyrftiru kanski að koma aftur og láta kíkja á þig."

Ég: "Hún sagði ekkert um það, hún rétt kíkti inn og sagði að ég væri með smá bólgu og búið"

Hjúkrunarfræðingur: "(hneiksluð í rómnum) ha? okei. Hvað heitiru? Ég ætla aðeins að tala við hana"

Ég: Unnur Edda, kom fyrir svona ca klukkutíma.

Hjúkrunarfræðingur(eftir svona 1 min) : Já sæl aftur, heyrðu hún sagði að það væri alveg óþarfi að koma aftur, hún sagði að þetta væri pott þétt bara eyrnamergur.

Ég: Eyrnamergur? , ég hef aldrei fengið fljótandi eyrnamerk með blóði. 

Hjúkrunarfræðingur: Já ég veit ekki þetta segir hún, hún sagðist ekki hafa séð neitt að hljóðhimnunni. 

Fagleg vinnubrögð af lækninum? Nei! Ég ætla alls ekki að segja neitt um hjúkrunarfræðinginn því að ég efast um að hún fái eitthvað um það ráðið hvort sjúklingar séu "skikkaðir" til að mæta aftur til læknisins. 

Í dag fór ég síðan til Háls-nef og eyrnalæknis því ég er enn að drepast í eyranu. Og þetta var nú meira gullið, hann var hreinskilinn og algjör fagmaður. Hann sagði mér að ég væri með nefholubólgur, ennisholubólgur og bullandi eyrnabólgu og eyrað stútfullt af vökva og setti mig strax á sýklalyf. Ég sagði honum sjúkrasöguna mína þessa vikuna og hann var virkilega hissa á vinnubrögðum þessa einstaklinga. Hann til dæmis segir mér að það er stranglega bannað að blása í eyrun þegar maður er með mikið kvef því þá er maður bara að panta sér eyrnabólgu, svo þessi eyrnabólga skrifast alfarið á fyrsta lækninn í ferlinu. Ef ég hefði ekki verið að fylgja læknisráði með því að blása í eyrun hefði ég ekki blásið öllu slíminu og vökvanum beint inn í miðeyrað á mér sem gerði það að verkum að ég er nánast heyrnalaus á öðru eyra tímabundið. Fyrir þennan snilling borgaði ég rétt rúmar 6000 krónur, sem er jafn mikið og fyrir báða þessa tíma sem að gerðu nákvæmlega ekkert fyrir mig.

Ég geri mér fastlega grein fyrir álagi sem er á heilbrigðisstarfsfólki á svona flensuvertíð en það þýðir þó ekki að það eigi að gera vinnuna sína illa því þetta er eitthvað sem maður vill hafa í lagi fyrir sjálfann sig og fyrir börnin sín. Er ekki kominn tími til þess að taka til í læknastéttinni og setja aðila sem finnst þetta enn gaman og koma ekki fram við hvern og einn sjúkling eins og annan eins fisk á færibandinu. 

-Unnur í Forsetaframboð!

Húsmæður athugið

Hlutverk kynjanna geta oft verið misskilin og er það gömul hefð að konum sé ætlað að sjá um heimilið í einu og öllu. Þrátt fyrir gamla hefð eru margir sem eru enn fastir í þessari hlutverka skipun og er ég komin með upp fyrir háls af því rugli, þó ég sé enginn harður femínisti þá er mér ekki sama um það hvernig okkur konum er ætlað að vera.  

Ég rek heimili og ég elda eftir bestu getu og hef ég oftar en ekki virkilega gaman af því að elda góðann mat, en þá daga sem ég elda ekki er ég með nagandi samviskubit yfir hversu ömurlegur kvennmaður ég hlýt að vera. Ég fer þá meðal annars að efast um kvennkostinn minn fyrst ég gat ekki eldað þó ég hafi verið allann daginn í skólanum, sækja barnið og fara í búð. Við konur megum eiga það að við séum ekki löngu farnar að gera uppreisn en það er einfaldlega vegna þess að samfélagið sýnir okkur að við eigum að vera útklipptar eins og samfélagið segir okkur að vera, ekki hvernig við viljum vera.

Fyrir næstum tveim árum var ég ekki að gera neitt, ég var heima og sá um allt heimilishald ein og ég stóð flestar barnavaktir sjálf og eldaði á hverju einasta kvöldi. Samt eins og fyr segir í seinustu málsgrein þá var ég ekki að gera neitt samkvæmt „samfélagis-reglum“. Það var eiginlega aldrei eitthvað virkilega óhreint því ég var heima að gera „ekkert“. Núna er ég í skóla og ég sé hvað mikils er til ætlað af manni, hversu mikið ég gerði. Ég elda samt svona 5-6 sinnum í viku en það er engu nær auðvelt.

Mér varð hugsað til þessa vandamáls í dag því ég lá föst vegna gigtarinnar sem ég er með í dag, allt í drasli þrátt fyrir að hafa tekið til á laugardaginn og ekki verið heima í gær. Sem sýnir að ef ég tek ekki til hendinni þá gerir það enginn alveg sama þó það sé að taka til, þrífa eða elda matinn. Kæru kynsystur ekki láta rífa upp á ykkur stjörnuna, það er ekki sautjánhundruð og súrkál.