Ónefnd skáldsaga- höfundur: Unnur

Ég tók upp á þeirri ótrúlegustu hugmynd að skrifa sögu. Ég er komin í rúm 4000 orð og er ekki enn hætt! Þar sem ég legg ekki í nein plön að gefa þetta út í kilju þá langar mig að deila hluta af sögunni hérna með ykkur. ( Ekki fyrir viðkvæma ) 

Sveitin

Ég kynntist aldrei föður mínum þar sem hann lést þegar ég var aðeins 3 mánaða. Hann fór upp á fjöll ásamt vini sínum og bróður að ná í kindur fótgangandi, ferðin átti aðeins að vera í 2 vikur en engin hafði séð til þeirra eða heyrt í 4 vikur, þar til einn daginn af glimrandi heppni fannst bróðir hans nær dauða en lífi við sveitabæ sem var 40 km frá okkar. Hann var færður á sjúkrahús þar sem hann var hitaður með allskyns yfirhöfnum og lopateppum en hann náði aldrei meðvitund og lést þrem dögum síðar. Þeir segja að það hafi verið snjóhríðin sem hafi fryst þá upp í fjallshlíðinni, það var algengt þá að fólk fór óundirbúið í göngu upp fjallið og hvarf eða fannst látið nokkrum vikum seinna. Þetta tók sinn toll á móðir mínar og hún fór að drekka mikið. Hún vildi aldrei tala um föður minn við mig og sagði að hann kæmi mér ekki við því ég þekkti hann aldrei. En ég hafði skottast til Guðríðar á Dranga og fengið allskynns skemmtilegar sögur af foreldrum mínum á yngri árum. Hún var kona á sjötugs aldri, bar sig vel og var dugleg en skelfilega veik svo hún vann bara inni og gerði til mat og kaffi fyrir vinnumennina á búinu. Hún var með blíðlegt bros og rödd sem leiddi mann í mikið öryggi, húsið hennar lyktaði af kleinum og kæfu sem hún gerði alltaf sjálf einu sinni í mánuði. Veggirnir hennar ham fullir af myndum fortíðar hennar og hafði hún alltaf heilann haug af sögum að segja frá hverri og einustu persónu á hverri mynd. Ég leitaði mikið til hennar og henni var sama því henni leiddist það að vera mikið ein inni, hún vissi af ástandinu heima hjá mér hvernig mamma drakk og hún spurði mig oft út í nýju marblettina og brunasárin. Ég vildi helst ekki ræða það því húsið hennar fyrir mér var önnur vídd frá raunveruleikanum þegar ég gekk inn í þetta fallega innrétta sveitabýli með rósóttu veggfóðri og ný máluðum veggjunum. Gólfið var alltaf hreint og eldhúsið til fyrirmyndar. Annað en heima þar sem músaskíturinn var í hverju horni og það tók mig aldrei að skipta um sokka. Eina lyktin sem ég fann var reykingar og skítalyktin sem kom frá rotþrónni. Myglaðir diskar í vaskinum og nánast aldrei hrein föt til skiptana. Guðríður þreif stundum af mér fötin sem ég kom í upp úr svolitlu apparati sem kallaðist þvottavél, móðir mín neitaði að taka inn þetta “kommúnisma drasl” eins og hún kaus að kalla það, Guðríður átti þetta allt. Hún setti þvottinn í vélina og lét mig hafa gömul föt af dóttur sinni sem var löngu orðin fullorðin og flutt að heiman. Hún var fráskilin og átti 2 stráka, Hálfdán og Grímur. Grímur var á mínum aldri og ég kom oftar við þegar þau komu í heimsókn á Páskum og Jólum. Hann var grannur , hávaxinn, með örlítið skakkar tennur að framanverðu og áberandi freknur á nefinu. Við lékum okkur alltaf saman allann daginn frá morgni til kvölds og stundum stalst ég til þess að vera eftir yfir nóttina og skreið svo eldsnemma framúr og hljóp heim í rökkrinu áður en móðir mín tók eftir því.

Nótt eina rankaði ég við mér við hræðilegt óp frá setustofuni, ég þorði valla að hreyfa mig af skelfingu en engu að síður mjakaði ég mér framúr og læddist eftir gömlu skítuga viðar gólfinu sem brakaði í. Ég heyrði enþá ópin og öskrin sem hækkuðu eftir því sem ég komst nær stofuni, ég gekk meðfram veggnum á ganginum sem leiddi bæði inn í herbergi móður minnar, stofunar og eldhussins, innfrá eldhúsinu var svo forstofan grútskítug og lyktaði eins og klóakverksmiðja. Ég fikraði aðeins hluta af höfðinu inn hurðakarminn sem ég klessti mér svo við og blasti við mér Hróar vinur mömmu sem kom öll kvöld. Maður á miðjum aldri með ístru, og tóbaks drullu í dökkri skeggrótinni niður við nefið á sér. Móðir mín lá þarna öskrandi á gólfinu og Hróar var að gera eitthvað við hana sem ég skildi ekki alveg.
Kjóllinn hennar var allur tættur í sundur og blóð rann úr hægri nös hennar. Hönd hans hélt utan um hálsinn hennar á meðan hann hneppti frá buxunum sínum og var að reyna eitthvað sem móðir mín var greinilega ekki að samþykkja. Ég varð að gera eitthvað en ég hikaði, það var ekki fyr en ég sá móðir mína fara að gráta þegar ég ákvað að stökkva fram og segja honum að hætta.
 “Nei sko hver er vakandi,, segjir Hróar þoklumæltur og á sama tíma sleppir hann taki á móðir minni. “Sérðu ekki að ég og mamma þín erum að ríða?, drullaðu þér inn í herbergi á stundinni og leyfðu okkur að vera í friði,, .

 Ég leit á móðir mína sem grét í hljóði á gólfinu. “Ég fer ekki fyr en þú ferð út,, segji ég með örlitlu hiki og stami. Hann stóð upp og ég leit á hann og móður mína til skiptis, hann fikraði sig nær mér með viðurstyggilegt glott en eina sem ég sá var tóbaksdrullan sem yfirtók allt efrimunnvikið og skítugu brúnu tennurnar komu í ljós. Hún greip snöggvast í lappirnar á honum og leit á mig og öskraði “DRULLAÐU ÞÉR INN Í HERBERGIÐ ÞITT TELPU VARGUR EINS OG SKOT,, Ég tók á stökk en hald móður minnar gerði ekkert gagn og hann óð af stað á eftir mér, ég heyrði andardráttinn koma nær mér með hverju skrefi og þegar ég kom inn í herbergisdyrnar var hann komin aftan að mér. Fnykurinn sem maðurinn hafði var eitt það versta sem ég hafði fundið, hann henti mér á rúmið mitt og fór að skoða mig. Hann kinkaði kolli eins og hann væri að athuga í hvaða gæðaflokki ég væri og sagði svo með sjálfum sér “topp eintak, það er ábyggilega betra að ríða hreinni mey hvort sem er opnaðu á þér lappirnar svo ég geti sýnt þér hvernig er að vera með alvöru karlmanni,,

Takk fyrir mig! :) 

Páskahret

Þrátt fyrir að það hafi líklega ekki verið neitt skelfilegt páskahret þessa nýliðna páska í loftunum þá ákvað líkaminn minn að taka eitt stk páskahret með sér í blóðið.

Ég hef staðið í endalausum slappleika, þreytu og svo hressleika og vellíðan til skiptis alla helgina.

 Til dæmis í dag vaknaði ég þreytt enn hress um 9 leytið með unganum mínum og við fórum fram og kúrðum yfir teiknimynd.

Síðan um 13 leytið var farið til Sandgerðis í skírn hjá vinkonu minni þar sem hún skírði frumburð sinn. Fengum rosalega flottar kræsingar og vel af öllu í boði, svo þurfti maður að versla í matinn fyrir vikuna og svo kom ég heim. Ég var búin að ákveða fyrir löngu að hafa kalkúnabringu í kvöldmatinn á annan í páskum og svo ég fór að útbúa matinn um leið og ég var búin að ganga frá vörunum úr búðinni. Ég steikti bringuna setti hana í vatns/soð bað í eldföstumóti og henti henni í ofn, fór svo að skera sætar kartöflur til að sjóða og gerði Waldorfsalat. Þegar matarundirbúningurinn var aðeins meira en hálfnaður um 6 leytið var ég gjörsamlega sigruð. 

Ég kófsvitnaði, dró lappirnar á eftir mér eins og uppvakningur, augnlokin láu föst á hvor öðrum og neituðu þeirri skipun að opnast. Verkirnir streymdu í gegnum alla liði og vöðva og sviminn með. Ég lagðist í sófann til að anda smá en auðvitað gekk allt á aftur fótunum og strákurinn búin að kúka svo það var ekki mikil hvíld þar á bænum, þá þurfti ég að skipta á honum og þegar ég reyndi að leggjast aftur fór hann að leika sér ofaná mér sem var mun sársaukafyllra en þið haldið. 

Þegar maturinn var til staulaðist ég inn í eldhús með enga löngun til að einu sinni smakka á sósuni sem ég var að klára að fiffa til, ég sá mikið eftir þessu en matagestir urðu sáttir og saddir. 

Eftir matinn er þá eftir uppvask, svo var blautur þvottur í vélinni, full snúra og sængurver sem beið "spennt" eftir að komast í þvottavélina. Og barnaherbergið í rústi, ekkert á neinum sængum eða koddum og þetta þurfti ég að gera með svo sára verki í öllum líkamanum að mig langaði helst að gráta ofaní kodda það sem eftir er vikunar.

"Sometimes it's okay to take a step back and just breathe! Check out more things you can do today, to feel better tomorrow!"

Dagurinn á morgun verður þá tekinn með rólegum nótum. Þó það sé skóli á morgun frá 10-15 þá er samt hægt að taka honum með mikilli ró.
Ég kann mér ekki hóf og ég verð að fara að standa meira með sjálfri mér, og ég veit að ég tala fyrir flesta sem eru með sama vandamál og ég þegar ég segi að þetta er ekki auðvelt. Við völdum okkur þetta ekki og það er ömurlegt að vera rúmliggjandi eftir eina bónusferð!